Para resaltar os lazos galego-portugueses expostos na entrada anterior, falarei agora dos nozos lazos históricos e polas razóns, caprichos do destino, de que a galiza e portugal estean separadas.
Gallaecia foi orixinalmente o nome co que os romanos identificaron ao territorio situado no extremo noroccidental da Peninsula Ibérica habitado por pobos indoeuropeos de lingua céltica denominados galaicos ao oeste, e astures ao leste. Anos despois da culminación da conquista romana, coa nova división administrativa de Diocleciano, estivo formada polos conventos Lucensis, Bracarensis e Asturicensis. Co tempo, no século IV, a Gallaecia chego a incluír o antigo conventus cluniacenesis, abarcando así todo o norte de Hispania. Independentemente da evolución territorial asociado a devandito nome, este acabaría por derivar en lingua española até nomear a actual Galicia, a pesar de non corresponderse exactamente ao antigo territorio romano.
A Gallaecia estaba formada por a actual Galiza, oeste de león e asturias e norte de Portugal, ata O Porto, no río Douro.
A comezos do século V a Gallaecia foi ocupada polos suevos e os alanos a pesar da resistencia dos seus habitantes. Estes bárbaros estableceron reinos en territorio romano a través de pactos co poder imperial. O rei suevo Hermerico asinou un foedus co Imperio mediante o cal se convertía en federado de Roma, ocupando a provincia de Gallaecia e aceptando ao Emperador como o seu superior (411). A parte occidental da Gallaecia foi para os suevos, en tanto que a oriental correspondeu aos alanos, dirixidos polo seu rei Gunderico. Enfrontados ambos, Hermerico foi derrotado polos alanos nos montes Nerbasos, na actual provincia de León. Con iso, a antiga Gallaecia chegou ao seu fin. En poucos anos, o reino suevo quedaría restrinxido á Galicia actual, o norte de Portugal e extremo occidental de León, en tanto que o resto de territorio quedou baixo dominio visigodo ou das propias elites hispanorromanas (tal é o caso da costa cantábrica até a conquista visigoda en tempos de Leovigildo).
A cohesión social e territorial da cultura castrexa explica a extraordinaria resistencia dos galaicos á dominación romana[1] , que se prolongou durante máis dun século cando esta xa se estendía polo resto da Hispania. Unha vez finalizados os enfrontamentos bélicos, iniciouse unha frutífera romanización. Así pois, foi durante esta época cando a Gallaecia alcanzou as súas máximas fronteiras, chegando polo oriente até as fontes do río Ebro.
Gallaecia foi orixinalmente o nome co que os romanos identificaron ao territorio situado no extremo noroccidental da Peninsula Ibérica habitado por pobos indoeuropeos de lingua céltica denominados galaicos ao oeste, e astures ao leste. Anos despois da culminación da conquista romana, coa nova división administrativa de Diocleciano, estivo formada polos conventos Lucensis, Bracarensis e Asturicensis. Co tempo, no século IV, a Gallaecia chego a incluír o antigo conventus cluniacenesis, abarcando así todo o norte de Hispania. Independentemente da evolución territorial asociado a devandito nome, este acabaría por derivar en lingua española até nomear a actual Galicia, a pesar de non corresponderse exactamente ao antigo territorio romano.
A Gallaecia estaba formada por a actual Galiza, oeste de león e asturias e norte de Portugal, ata O Porto, no río Douro.
A comezos do século V a Gallaecia foi ocupada polos suevos e os alanos a pesar da resistencia dos seus habitantes. Estes bárbaros estableceron reinos en territorio romano a través de pactos co poder imperial. O rei suevo Hermerico asinou un foedus co Imperio mediante o cal se convertía en federado de Roma, ocupando a provincia de Gallaecia e aceptando ao Emperador como o seu superior (411). A parte occidental da Gallaecia foi para os suevos, en tanto que a oriental correspondeu aos alanos, dirixidos polo seu rei Gunderico. Enfrontados ambos, Hermerico foi derrotado polos alanos nos montes Nerbasos, na actual provincia de León. Con iso, a antiga Gallaecia chegou ao seu fin. En poucos anos, o reino suevo quedaría restrinxido á Galicia actual, o norte de Portugal e extremo occidental de León, en tanto que o resto de territorio quedou baixo dominio visigodo ou das propias elites hispanorromanas (tal é o caso da costa cantábrica até a conquista visigoda en tempos de Leovigildo).
A cohesión social e territorial da cultura castrexa explica a extraordinaria resistencia dos galaicos á dominación romana[1] , que se prolongou durante máis dun século cando esta xa se estendía polo resto da Hispania. Unha vez finalizados os enfrontamentos bélicos, iniciouse unha frutífera romanización. Así pois, foi durante esta época cando a Gallaecia alcanzou as súas máximas fronteiras, chegando polo oriente até as fontes do río Ebro.
